Renesans - definicja stylu architektonicznego

Co to jest Renesans?

Przybliżony okres występowania (1400 - 1600)

Renesans uznawany jest za odrodzenie sztuki antycznej, a także sposobu myślenia zastępującego Boga człowiekiem, co ma swoje odzwierciedlenie w architekturze. Wszechobecne są klasyczne podziały i symetria. Stosunek długości i szerokości z wydłużonego prostokąta gotyckich katedr, zbliża się znacząco do kwadratu. Sklepienia są niższe, często w formie kolebki. Szeroko używane łuki okienne z ostrych zmieniają się półokrągłe, a nawet prostokątne zakończenia zwieńczone przyczółkiem. Zauważalna jest skłonność do stateczności, odpowiedniej proporcji linii horyzontalnych i wertykalnych i zwartości formy. Pomimo licznych nawiązań do antyku, powstająca architektura jest całkowicie oryginalna. Formą idealną staje się budowla centralna przekryta kopułą. Następuje powrót ściany jako elementu konstrukcyjnego. Często pojawia się kąt prosty i koło. Stropy wykańcza się zdobionymi kasetonami. Bardzo charakterystyczne są portyki, kolumny, pilastry, rustyka, boniowania czy ryzality. Późny renesans rozwija się równolegle z manieryzmem o świadomie anty-klasycznych formach, w którym popularną formą jest spirala i bardzo rozrzeźbiony ornament.