Kościół św. Kazimierza w Warszawie

Kościół Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza to kościół na Nowym Mieście w Warszawie przy Rynku Nowego Miasta 2.

Kościół pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie początkowo stanowił rezydencję Kotowskich, rodziny stolnika wyszogrodzkiego Adama Kotowskiego. Rezydencja została w 1688 r zakupiona przez królową Marię Kazimierę Sobieską, która przeznaczyła ją na kościół, który miał służyć sprowadzonemu przez nią do Polski zakonowi sakramentek. W latach 1688–1692 rezydencja była przekształcana w zespół kościelno-klasztorny. Projekt budowli został zlecony wybitnemu holenderskiemu architektowi Tylmanowi van Gameren. Dodatkowo budowlą opiekował się nadworny architekt Jana III Sobieskiego Augustyn Locci. W 1692 r. kościół przykryto kopułą i oddano do użytku w stanie surowym. Wg zmodyfikowanych projektów Tylmana van Gameren stworzono ołtarz który konsekrowano w 1715. W kolejnych latach XVIII w dokonywano następujących przeróbek:

W 1740 wybudowano utrzymany w barokowym stylu budynek klasztorny ufundowany przez rodzinę Radziwiłłów prawdopodobnie ze względu na wstąpienie do tego zakonu Anny Katarzyny Radziwiłł. Autorem projektu był włoski architekt Antonio Solar.

W 1794 nastąpił upadek potęgi Kościoła. Klasztor stracił większość dóbr, m.in. 73 srebrne elementy dekoracyjne w tym naczynia liturgiczne oraz 4 figury aniołów z ołtarza głównego. Zarekwirowano również blachę pokrywającą dach kościoła co ze względu na warunki atmosferyczne groziło mu ruiną. Jednak dzięki zapobiegliwości przeoryszy klasztoru dach pokryto innym rodzajem blachy a całość została odnowiona i ozdobiona od nowa pod okiem Bonawentury Solariego.

Kościół został mocno uszkodzony w wyniku pożaru spowodowanego uderzeniem pioruna w 1855. Od 1873 roku prowadzono prace remontowe. W latach 1882–1884 otynkowano kościół na zewnątrz, a także wyremontowano kopułę. Prace prowadzono pod kierunkiem Władysława Kosmowskiego. Do roku 1939 klasztor utrzymywał swoją świetność. Bombardowania ominęły klasztor, a w sierpniu 1944 r. otwarto w nim szpital. Od tego momentu kościół znajdował się pod ostrzałem. Został zniszczony we wrześniu 1944 r., a straty oszacowano na 80%. Prace remontowe trwały w latach 1948–1952.

Trójkondygnacyjny, mający bogato rozczłonkowaną bryłę budynek, nakryty dachem czterospadowym; część frontowa obiektu obniżona o jedną kondygnację, przykryta połaciami dachu namiotowego, pałac wieńczy trójkątny przyczółek z posągiem w szczycie oraz tympanonem dekorowanym popiersiem w medalionie, podtrzymywanym przez dwie postacie. Partia środkowa elewacji pałacu otrzymała szczególnie bogatą dekorację: część przyziemia z portalem stworzono techniką boniowania czyli profilowania zewnętrznego krawędzi poszczególnych ciosów, natomiast dwie wyższe kondygnacje o wnętrzach pełniących reprezentacyjne funkcje, rozczłonkowane zostały pilastrami ujmującymi okna drugiego piętra, zamknięte łukiem półkolistym, zwieńczone zostało kartuszem herbowym. Dekoracja pilastrów i obramień okien pałacu, opracowana została w formie: muszel, wisiorów, liści akantu, wazonów i zwisających festonów.

Elewacja dolnych części świątyni, o wyraźnie wyodrębnionych ramionach krzyża, została rozczłonkowana pilastrami toskańskimi dźwigającymi belkowanie i dachy ramion krzyża. Nawa środkowa nakryta została wyniosłą kopułą, z latarnią zwieńczoną koroną królewską i krzyżem. Monumentalne ramię wejściowe świątyni, pełniące rolę pseudoportyku, ujęto parami wielkich pilastrów i zwieńczono trójkątnym frontonem.

Głęboko przemyślana, symboliczna koncepcja architektoniczna Tylmana była konsekwencją programu ideowego królowej-fundatorki i zakonnic poświęconych nieustannej adoracji Najświętszego Sakramentu. Znalazło to pełne odbicie w architekturze świątyni: w jej centralnym planie, a także monumentalnym ukształtowaniu jej bryły. W tym duchu czytelna jest również oszczędna dekoracja, zdobiąca wejście. Portal wejściowy wieńczy grupa aniołów adorująca monstrancję, fryz belkowania nosi napis DIVO CASIMIRO, a kartusze herbowe Sobieskich i rodziny d’Arquien z koroną monarszą w zwieńczeniu, wypełniają jego trójkątny przyczółek. Kościół posiadał charakterystyczny gzyms rozczłonkowany profilowaniem przy użyciu: wałków, listew i licznych uskoków o zróżnicowanej formie. Projekt gzymsu opracowany został przez Tylmana.

Kościół centralny założony na rzucie krzyża greckiego z pięcioma ołtarzami, umieszczonymi m.in. w ramionach krzyża i wnękach ośmioboku nawy; ramię prezbiterialne świątyni wtopione w zabudowania klasztorne (rozplanowane w czworobok z wewnętrznym dziedzińcem), zawiera nie tylko ołtarz główny ale także chór zakonny. Plan zabudowań klasztornych uwzględnia rozplanowanie szeregu pomieszczeń, ukazując m.in.: dwie zakrystie zewnętrzną i wewnętrzną z kołem obrotowym, a także długi korytarz prowadzący do pałacu Kotowskich. Wnętrze zostało rozczłonkowane pilastrami jońskimi, ujmującymi wielkie arkady (cztery ślepe i cztery otwierające się do ramion krzyża). Prezbiterium z wolnostojącym ołtarzem głównym, zamknięte ścianą z arkadą i oknem, ujęte korytarzami, prowadzącymi do pomieszczeń klasztornych.

W wyniku poszerzenia ramion krzyża świątyni, rzut jej oraz dyspozycja wnętrza uległy przekształceniu; liczba ołtarzy z pięciu zredukowana została do trzech. Zabudowania klasztorne uległy częściowemu przeorientowaniu w kierunku poprzecznym w stosunku do pierwotnego osiowego założenia, powodując powiększenie wewnętrznego dziedzińca i odmienny układ pomieszczeń. Wnętrze świątyni rozczłonkowane jońskimi pilastrami, ujmującymi wielkie arkady, otwierające się do ramion krzyża; w górnej partii ścian, oddzielonej gzymsem, usytuowane prostokątne okna; nawa centralna nakryta kopułą z latarnią i osadzona na wysokim tamburze; ściana prezbiterium z widokiem na ołtarz główny, z arkadą otwierającą się na chór zakonny i prostokątnym oknem o bogatym obramowaniu. Kościelne ołtarze wykonane iluzjonistyczną techniką malarstwa ściennego przedstawiały św. Kazimierza oraz Matkę Boską. Znajdowała się tam również późnobarokowa ambona zdobiona wykonanymi ze stiuki aniołami. W środku przy ścianie umieszczone były dwa nagrobki: Marii Karoliny de Bouillon z Sobieskich oraz Marii Józefy z Wesslów Sobieskiej. Jeden z tych nagrobków został po II wojnie światowej zrekonstruowany przez Antoniego Szymanowskiego. W kościele znajdowała się również ogromna ilość obrazów bezpowrotnie utracona w 1794. Kościół posiadał wiele drogich srebrnych naczyń liturgicznych i innych zdobień np. 12 lichtarzy augsburskich, 5 pozłacanych relikwiarzy oraz 52 mniejsze naczynia srebrne.

źródło opisu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_św._Kazimierza_w_Warszawie wikipedia

Podobne miejsca przez:

Cena definicja ceny
Współrzędne geograficzne 52.2533330, 21.0086110
Adres Warszawa,
Data konstrucji 1688 - 1692

Jak dojechać