Kościół św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu

Kościół św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu zwany zazwyczaj Kościołem bernardynów – barokowy kościół i przylegający do niego klasztor znajdują się przy ul. Garbary 22 naprzeciwko Placu Bernardyńskiego. W 1455 poznański mieszczanin Maciej Czarny mając poparcie biskupa Andrzeja Bnińskiego przekazał ziemię bernardynom. Zakonnicy przybyli do miasta w Boże Narodzenie 1456 i w krótkim czasie zbudowali drewniany kościół. Już w 1470 ruszyła budowa murowanej świątyni. Kościół w stylu późnego gotyku został konsekrowany w 1473.

W 1609 dobudowano do kościoła renesansowej kaplicy Matki Boskiej Loretańskiej.
Podczas potopu szwedzkiego, w 1657 , kościół został podpalony przez Brandenburczyków. Zrabowano wówczas najcenniejsze przedmioty z zakrystii oraz sporo rękopisów i druków z bogatej biblioteki klasztornej. Do dziś znajdują się one w bibliotekach królewskich w Sztokholmie i Uppsali. Odbudowę rozpoczęto już w 1658 pod kierownictwem Krzysztofa Bonadury Starszego a następnie Jerzego Catenazziego. Budowę zakończono w 1668 i wówczas biskup sufragan, Maciej Kurski, który również był bernardynem, ponownie konsekrował kościół nadając mu wezwanie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny.

Kolejnych poważnych zniszczeń świątynia doznała podczas huraganu w 1725. Renowacja miała miejsce w latach 1730 - 1736 . Powstała wówczas dzisiejsza elewacja oraz charakterystyczne dwie wieże z dwuprześwitowymi hełmami projektu Jana Adama Stiera z Leszna oraz grupa figur świętych franciszkańskich w elewacji dłuta Franciszka Domsburgera ze Wschowy . W 1742 dobudowano od południowej strony kaplicę Matki Boskiej Loretańskiej, która zastąpiła wzniesiony tam w 1663 roku domek loretański, remont zwieńczył zaś dodanie w 1750 roku nowych organów.


Kres istnienia klasztoru bernardynów stanowiła jego kasata dokonana przez władze pruskie w 1835 roku, w 1839 roku kościół i klasztor zostały przejęte najpierw przez parafię św. Marcina (ostatni mnich, ojciec Julian Fujarski, zmarł w 1841 roku), a następnie w 1843 roku Gimnazjum św. Marii Magdaleny . Odtąd zespół pełnił rolę kościoła szkolnego.
Podczas II wojny światowej Niemcy zmienili świątynię w a warsztaty malarskie opery . Zniszczono wówczas całe wyposażenie. Same budynki zostały zniszczone w 1945 , podczas wyzwalania Poznania, kiedy to Niemcy umieścili w nim działo przeciwpancerne czyniąc z niego punkt oporu.


W 1947 ruiny zespołu przejęli wywodzący się z bernardynów minoryci Prowincji Wniebowzięcia NMP rozpoczynając w 1948 długotrwała odbudowę. Co prawda w 1951 kościół był na tyle wyremontowany, że go konsekrowano nadając mu dzisiejsze wezwanie, to odbudowę zakończono dopiero w 1972, zaś ostatnie prace przeciągnęły się do 1983 , kiedy to zakończono rekonstrukcję hełmów i dachu. W późniejszym okresie trwały też prace nad rekonstrukcją wnętrza i pomieszczeń klasztornych. W 1988 roku ukończono nowe skrzydło klasztoru które zajęło miejsce zniszczonej podczas wojny, a istniejącej od 1943 kaplicy św. Anny . W 1974 powstała przy kościele parafia na terenie której znajduje się również Kościół Przemienienia Pańskiego w Poznaniu. W międzyczasie, w 1965 kapituła prowincji postanowiła umieścić w klasztorze centralną bibliotekę starodruków i rękopisów. To właśnie dla niej dobudowano południowe skrzydło klasztoru. Od 1991 roku klasztor i świątynia stanowią siedzibę franciszkańskiej prowincji - św. Franciszka z Asyżu.

Wnętrze kościoła nakryte jest sklepieniem kolebkowym z lunetami , zaś między przyściennymi filarami znajdują się arkadowe przejścia. Ołtarz główny powstał po 1950 roku. W jego centru, znajduje się kopia Gniewu Bożego Rubensa autorstwa Józefa Pade z 1950 roku. Po jego bokach rzeźby z lat 1778 - 1779 dłuta Augustyna Schöpsa przedstawiające św. Jana Ewangelistę i św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. W zwieńczeniu ołtarza Bóg Ojciec.
Przed ołtarzem, również autorstwa Schöpsa, rzeźby przedstawiające św. Bonawenturę, św. Bernarda ze Sieny, św. Augustyna i św. Ambrożego.

Przed klasztorem na niewielkim dziedzińcu znajduje się figura św. Franciszka z Asyżu oraz pęknięty dzwon św. Franciszka i św. Jana Kapistrana odlany w 1730 roku przez poznańskich ludwisarzy, zawieszony na jednej z wież w 1733 roku a strącony w 1945 roku.
W klasztornej bibliotece znajduje się około 10 tysięcy rękopisów i starodruków , w tym 172 inkunabuły. Przy bibliotece znajduje się również niewielkie muzeum związane z misjami zawierające około 400 eksponatów etnograficznych z krajów dokąd udają się misjonarze z prowincji.

źródło opisu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_św._Franciszka_Serafickiego_w_Poznaniu wikipedia

Podobne miejsca przez:

Cena definicja ceny darmowe
Współrzędne geograficzne 52.4031621, 16.9371390
Adres Poznań, Garbary 22

Jak dojechać