Francuska Biblioteka Narodowa

Biblioteka Narodowa Francji jest biblioteką zlokalizowaną na Rue de Richelieu w Paryżu, blisko stacji metra Bibliothèque François Mitterrand.

Powstanie biblioteki datuje się już na wieki średnie, gdy coraz bardziej zwiększała się ilość ksiąg z prywatnych zbiorów królewskich. W 1368, Karol V był pierwszym królem, który założył oficjalną bibliotekę nazwaną Bibliothèque Royale w wieży Luwru. Po wprowadzeniu edyktu z 1537 przez Franciszka I, nakazującego oddawanie do Biblioteki Królewskiej każdej księgi wydanej we Francji, kolekcja biblioteki gwałtownie się powiększyła. Podczas Rewolucji Francuskiej została ona przemianowana na Bibliotekę Narodową. W owych czasach zbiory były ciągle powiększane o książki należące do Kościoła rzymsko-katolickiego i arystokracji. W wieku XIX  biblioteka została zmodernizowana i rozpoczęła się katalogizacja jej pisanych materiałów. Również czytelnia, która nosi nazwę swego projektanta Henri Labrouste, została dodana do budynku. Ostatecznie w 1994, Biblioteka Narodowa została połączona z nowo otwartą Biblioteką Francji i tak powstała Francuska Biblioteka Narodowa.

Cztery futurystyczne budynki biblioteki są pracami architekta Dominique Perrault. Są to 24-piętrowe budynki: François-Mitterrand, Richelieu-Louvois, L’Arsenal, The Bibliothèque – Musée de l’Opéra, z których każdy ma kształt otwartej księgi. Francuska Bibliotega Narodowa jest jedną z największych na świecie, z pojemnością wystarczającą by pomieścić 1,600 czytaczy. Dodatkowo oferuje 2,000 miejsc w prywatnych pokojach do czytania przeznaczonych wyłącznie dla badaczy. W bibliotece znajduje się ponad 14 milionów książek, periodyków i manuskryptów, łącznie z imponującą kolekcją greckich rękopisów. Posiada również bibliotekę cyfrową dla użytkowników komputerów z tysiącami zeskanowanych tomów, audio-dokumentów czy ilustracji.