Beginaż w Brugii

Beginaż (niderl. begijnhof, fr. béguinage) to miejsce, gdzie mieszkały beginki, kobiety stowarzyszone w laickim ugrupowaniu religijnym. Beginaże powstawały głównie w średniowieczu. Najczęściej spotyka się beginaże na terenie północnej i północno-wschodniej Francji, Belgii, Holandii oraz zachodnich i północno-zachodnich Niemiec. Jednym z nich jest beginaż znajdujący się w Brugii.

Zwykle jest to zespół niewielkich domków z małym kościołem lub kaplicą i szpitalem, w pobliżu szpitala znajdował się dom matki przełożonej. Beginaż otoczony był murem, w którym znajdowała się jedna lub więcej bram, łączące beginaż z miastem. W beginażu znajdowały się zwykle także: izolatka dla zakaźnie chorych, stajnia, kurnik, browar, ogrody i łąka. Domy w beginażu mogły być jedno- lub wieloosobowe (te dla mniej zamożnych beginek i nowicjuszek). Kiedy kobieta została przyjęta do grona beginek i było ją na to stać mogła wynająć lub kupić jeden z domów należących do wspólnoty. Po jej śmierci dom ponownie stawał się własnością wspólnoty beginek. Część beginaży ma wewnętrzny, trójkątny lub prostokątny, dziedziniec. W innych domy budowane były w dwóch rzędach wokół trawiastego placu.

Beginaż w Brugii założono w 1245 roku. Zlokalizowany jest w pobliżu "Jeziora Miłości" i otoczony jest dziedzińcem z ogrodem. Jest to zespół budynków mieszkalnych o kolorowych elewacjach otaczających również wewnętrzny ogród z kościołem. Obecnie należy on do Benedyktynów, którzy zachowali niektóre rytuały z XV wieku. Można tu takżę odwiedzić muzeum ukazujące życie kobiet, które oddały się służbie Bogu. 

Flamandzki beginaż od 1998 roku znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.