Bazylika św. Marka

Bazylika św. Marka (Basilica di San Marco, officially Basilica Cattedrale Patriarcale di San Marco) zbudowana została w Wenecji przy placu św. Marka dla pochowania relikwii św. Marka.

Według legendy, św. Marek podczas podróży morskiej do Rzymu zatrzymał się na lagunie. Tu ujrzał anioła, który ujawnił mu miejsce pochowania. Św. Marek został obwołany patronem niezależnej Wenecji (pod zwierzchnictwem Bizancjum był nim św. Teodoryk). Skrzydlaty lew, symbol św. Marka, przytrzymujący otwartą księgę z wyrytymi słowami anioła stał się herbem republiki.

Fundatorem pierwszego kościoła był doża Angelo Partycipazio. Autor projektu pozostaje nieznany, najpewniej jednak był greckiego pochodzenia. W budowie obiektu uczestniczyli mistrzowie sztuki budowlanej i rzemiosła z całej Wenecji i Lombardii. W ten sposób, w 832 r. oddano ceglaną budowlę z okładzinami ściennymi z marmuru. W następstwie licznych pożarów, Bazylika przechodziła kolejne renowacje i za każdym razem stawała się coraz bardziej zdobna. W efekcie, w pracach nad jej obecnym kształtem uczestniczyły całe pokolenia fachowców z różnych częsci Włoch i świata, a sama budowla zyskała niezwykle bogaty wygląd. Stąd też różnorodność stylistyczna wielu detali architektonicznych pochodzących z różnych miejsc i wykonanych na przestrzeni długiego czasu. Niemniej jednak, Bazylika pozostaje dziś wyjątkowym przykładem harmonijnego połączenia tychże różnych stylów architektonicznych - głównie romańskiego, gotyckiego i bizantyjskiego.