Katedra ormiańska we Lwowie

Katedra ormiańska pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny we Lwowie ( ukr. Вірменський кафедральний собор Успіння Пресвятої Богородиці ) – jeden z najstarszych i najcenniejszych zabytkowych kościołów Lwowa, do 1945 roku katedra katolicka obrządku ormiańskiego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W historii Lwowa ważną rolę odgrywała kolonia ormiańska. Pierwsi Ormianie osiedli we Lwowie jeszcze przed lokacją miasta. Lwów pośredniczył w międzynarodowym handlu lewantyńskim. Na jego obszarze działali kupcy greccy, żydowscy, włoscy i ormiańscy. Kolonie tych ostatnich były rozsiane w wielu miastach, poza Lwowem m.in. w Zamościu, Tarnopolu i Kamieńcu Podolskim. We Lwowie Ormianie mieszkali początkowo w obrębie przyznanej im ulicy, w północnej części miasta lokacyjnego. Później, w miarę wzrostu zamożności i polonizacji wychodzili poza swój pierwotny teren zamieszkania. We Lwowie powstało kilka kościołów ormiańskich, m.in. św. Anny, św. Jakuba z Nisibis i św. Krzyża. Dwa pierwsze zostały zburzone w XIX wieku, trzeci przejęli teatyni, a od nich księża misjonarze. Pierwsza świątynia na miejscu obecnej katedry była drewniana i powstała, według tradycji, jeszcze w XII wieku. Pierwsze wzmianki o rozpoczęciu budowy drewnianej świątyni pochodzą z roku 1183 ). Istniała ona na pewno w II połowie XIII wieku. W 1353 roku spłonęła w wyniku najazdu Litwinów. W latach 1356–1363 włoski budowniczy Dorchi, zwany Doringiem, zbudował niewielką świątynię. Jej fundatorami byli Ormianie spoza Lwowa: Jakub syn Szachinszacha, obywatel Kaffy i Panos (lub Panas), syn Abrahama z Gazaratu. Architekt Dorchi również pochodził z genueńskich kolonii na Krymie i był dobrze obeznany z architekturą włoską i ormiańską, jak również z tradycją architektury bizantyjskiej. Czas budowy i imiona fundatorów murowanej cerkwi pw. Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny podaje dokument erekcyjny wystawiony 30 sierpnia 1363 roku. Powstała budowla nawiązywała stylem do architektury kolonii ormiańskich na Krymie, widoczne też były wpływy grecko-bizantyjskie. Jako materiału budowlanego użyto kamienia ciosanego, spajanego wapnem. Do elementów przejętych z rodzimej architektury należały: apsyda boczna, wnęki w ścianach bocznych o charakterystycznym, klinowatym kształcie i system dekoracyjnych, ślepych arkad, stanowiących element zdobniczy zewnętrznych ścian budowli sakralnych Armenii. Katedrę zbudowano na planie krzyża równoramiennego. Była to świątynia w typie bazyliki, trzynawowa z transeptem, o wymiarach 15 x 12,5 m. Nawa środkowa miała 5 m szerokości, nawy boczne po 1,7 m. Grubość murów wynosiła 1,4 m. Na zamknięciu każdej z naw zbudowano apsydy. Na skrzyżowaniu nawy głównej z transeptem wzniesiono kopułę wspartą na dwunastobocznym bębnie. Ściany oblicowano ciosem a dach pokryto płytami kamiennymi. Od frontu zbudowano niewielki przedsionek, tzw. dżamadun. Ornamentyka budowli zachowała motyw winnej latorośli, powszechny w armeńskim budownictwie; zdradza też wpływy seldżuckie i perskie. Wnętrze było bogato polichromowane. Część malowideł przetrwała do XX wieku. Katedra po wybudowaniu stała się ośrodkiem biskupstwa ormiańskiego. Pierwszym biskupem został Grzegorz, mianowany na to stanowisko przez katolikosa Mesroba I w 1364 roku i zatwierdzony przez Kazimierza Wielkiego w trzy lata później. Ok. 1437 roku wokół naw bocznych wybudowano krużganki arkadowe, usytuowane symetrycznie od północnej i południowej strony świątyni, zbiegające się z narteksem (dżamadunem). Pod posadzką krużganków, jak i w podziemiach katedry, chowano zasłużonych przedstawicieli gminy - duchownych i świeckich. Pierwotna wieża katedralna spłonęła podczas pożaru Lwowa w 1527 roku. Nową postanowił wybudować Andrzej z Kaffy, który wynajął w tym celu architekta Piotra Krassowskiego, który w latach 1570-1571 wzniósł trzykondygnacyjną wieżę-dzwonnicę. Pod koniec XVI wieku Piotr Barbon wybudował zakrystię. W 1630 roku biskup ormiański Lwowa Mikołaj Torosowicz zawarł unię z Rzymem. W tym samym roku postanowił on znacznie rozbudować świątynię według projektu lwowskiego architekta Wojciecha (Alberta) Kielara. Do XIV-wiecznego kościoła dobudowana została od strony zachodniej niska, długa na 11 m nawa. Wraz z rozbudową abp Torosowicz odpowiednio wyposażył katedrę, dostosowując ją do nowego obrządku liturgicznego. Powstała barokowa ambona, nowy tron biskupi, drewniane, bogato zdobione ławy i ołtarze. W roku 1690 założono żeński klasztor podlegający regule św. Benedykta z zachowaniem obrządku ormiańskiego. Klasztorne zabudowania zamknęły północny dziedziniec od ulicy Ormiańskiej Niższej. W końcu XVII wieku arcybiskup Wartan Hunanian wzniósł na wschodnim dziedzińcu nową rezydencję biskupią, przybudowaną do wieży-dzwonnicy i budynku ormiańskiego sądu "hucu", zamykając w ten sposób wschodni dziedziniec i tworząc między katedrą, dzwonnicą i pałacem dość obszerny plac. W okresie 1723-1731 przeprowadzono gruntowny remont świątyni (wymuszony ogromnym pożarem, który wybuchł 16 sierpnia 1712); podwyższono wówczas sklepienia nawy głównej i zbudowano przedsionek o trzech kopułkach. Prace budowlane sfinansował dyrektor sądów ormiańskich we Lwowie Krzysztof Augustynowicz, brat arcybiskupa Jana Tobiasza Augustynowicza. Wnętrze świątyni otrzymało wówczas bogate, barokowe wyposażenie, na które składało się jedenaście ołtarzy, ambona, tronu biskupi, ławy i konfesjonały. Fundator zlecił też ustawienie na dziedzińcu przykatedralnym kolumny z figurą św. Krzysztofa, dłuta nadwornego artysty książąt Wiśniowieckich, Christiana Seynera. Dziedziniec ten stał się w przeciągu wieków miejscem pochówku kolejnych arcybiskupów ormiańskich. W 1755 roku powstała nowa polichromia wnętrz świątyni wykonana w stylu późnobarokowym, a trzy lata później biskup-koadiutor archidiecezji lwowskiej obrządku ormiańskiego i późniejszy arcybiskup Jakub Walerian Tumanowicz zlecił wybudowanie nowych stalli kapłańskich. W 1862 roku arcybiskup Grzegorz Michał Szymonowicz w porozumieniu z kapitułą postanowił na nowo odmalować i ozdobić nowoczesnymi malowidłami wnętrze świątyni. Polichromię wykonał dekorator teatralny, Jan Düll. W XIX wieku odrestaurowano hełm wieży. Gdy w 1901 zmarł arcybiskup Izaak Isakowicz, jego następcą został kanonik katedralny, Józef Teofil Teodorowicz. Postanowił on dokonać gruntownej rekonstrukcji, przebudowy i odnowienia świątyni. W 1905 roku teoretyk sztuki Jan Antoniewicz-Bołoz sporządził projekt wzmocnienia murów i ozdobienia z zewnątrz trzech absyd wschodnich. Projekt ten został zrealizowany w latach 1905-1906. Najważniejszym zadaniem była rozbudowa świątyni w stronę ul. Krakowskiej i dobudowanie nowej części zachodniej. Sporządzenie projektu rozbudowy arcybiskup powierzył krakowskiemu architektowi, Franciszkowi Mączyńskiemu. W 1908 roku rozpoczęto rozbudowę katedry i przebudowę jej wnętrza; zmieniono też część wewnętrznego wystroju. W ciągu dwóch lat dobudowano nową, sięgającą ul. Krakowskiej, część świątyni. Na kompleks ten składało się pomieszczenie oparte na planie kwadratu, przekryte kopułą wspartą na trompach, zwieńczoną latarnią zakończoną szklanym daszkiem ozdobionym witrażem według projektu Karola Maszkowskiego. W czaszy kopuły umieszczono malowidła ścienne, wykonane według projektu Maszkowskiego, stylizowane na starochrześcijańskie mozaiki przedstawiające Chrystusa w otoczeniu aniołów i baranków. Chór organowy ozdobiono ażurową balustradą podpartą sześcioma kroksztynami. Do tego pomieszczenia dobudowano w kierunku ul. Krakowskiej przedsionek, którego górna, zamknięta galeria stanowiła przedłużenie chóru organowego. Wewnątrz najstarszej części katedry zbito stare tynki, a odkryte średniowieczne malowidła poddano konserwacji. W latach 1912-1913 kopułę i pendentywy XIV-wiecznej części katedry ozdobiła mozaikowa kompozycja "Trójca Święta" i cztery postacie "Personifikacji Cnót", wykonane przez firmę Gianese z Murano koło Wenecji według projektu Józefa Mehoffera. Mozaikę ufundowaną przez Aleksandra Krzemunowicza, sprowadzono do Lwowa na krótko przed wybuchem I wojny światowej. Całość przeprowadzonych prac była pierwszym etapem projektu Mehoffera, którego z powodu I wojny światowej, powojennego kryzysu ekonomicznego i stałego braku pieniędzy zawieszono. W 1912 roku w nawie głównej katedry zainstalowano drewniany plafon wykonany według projektu Franciszka Mączyńskiego. Jego konstrukcja składała się z szeregu sześciokątnych, dużych, masywnych kasetonów o potężnych ramach. Kasetony ozdobiono złoconymi i fantazyjnie wygiętymi elementami, przypominającymi mauretańskie arabeski, ze zwisającymi ku dołowi złoconymi stalaktytami. W 1923 roku wznowiono prace nad przebudową katedry. Na polecenie arcybiskupa projekt przebudowy dawnego skarbca na nową kaplicę pw. Przenajświętszego Sakramentu opracował architekt Witold Rawski. Zadanie wykonania nowej dekoracji malarskiej otrzymał młody, nie znany we Lwowie malarz z Warszawy, Jan Henryk Rosen. W latach 1925-1927 realizując swoje pomysły i wskazówki arcybiskupa, Rosen stworzył w nawie głównej malowidła, których wykonanie było trudne z uwagi na asymetryczny układ okien i pilastrów, a także z powodu słabego oświetleniem katedry. W latach 1927-1929 katedra otrzymała nowe wyposażenie: ołtarz główny, tron biskupi i ambonę. Elementy te zostały wykonane na początku XX wieku dla soboru św. Aleksandra Newskiego w Warszawie, zbudowanego w latach 1894-1914 i rozebranego w latach 1924-1926 na polecenie władz odrodzonej Polski. Po rozbiórce elementy wyposażenia soboru trafiły do innych świątyń i muzeów. Wspomniane ołtarz główny, tron biskupi i ambona trafiły do katedry ormiańskiej jako dar Ministerstwa Robót Publicznych. Projekt ich adaptacji do wnętrza katedry wykonał inżynier-architekt, profesor Politechniki Lwowskiej Witold Minkiewicz; on też zaprojektował nową aranżację wnętrza i zbudował balustradę wokół ołtarza. Usunięto jednocześnie dawne, barokowe wyposażenie katedry z wieloma drewnianymi ołtarzami, które przeniesiono do innych kościołów, m.in. do kościoła w Przedrzymiechach koło Żółkwi i do kościoła poreformackiego w Rzeszowie. W latach 1928-1929 Jan Henryk Rosen w prezbiterium kontynuował pracę nad wystrojem malarskim świątyni ormiańskiej. Uwzględniając wymagania kultu, warunki architektoniczne i oświetlenie wykonał on na ścianie centralnej absydy fresk "Ustanowienie Przenajświętszego Sakramentu", będący tłem głównego ołtarza, a zarazem najważniejszym akcentem całej dekoracji katedry. Rekonstrukcja i ozdabianie wnętrz katedry zakończyły się w latach 30. XX wieku. W rezultacie długoletniej pracy świątynia otrzymała jednolity wystrój. Brak funduszy nie pozwolił na realizację wszystkich planów abpa Józefa Teodorowicza, który zmarł 4 grudnia 1938 roku. Arcybiskupstwo ormiańskie było do 1945 roku jednym z trzech katolickich arcybiskupstw z siedzibą we Lwowie. Po II wojnie światowej władze ZSRR zlikwidowały struktury Kościoła ormiańskokatolickiego. 26 listopada 1945 roku aresztowano administratora archidiecezji, wikariusza kapitulnego, ks. infułata Dionizego Kajetanowicza i trzech innych księży. Niemal wszyscy Ormianie wyjechali do Polski, a w rok później katedrę zamknięto i przekazano jako magazyn Lwowskiej Galerii Obrazów, a później Ukraińskiemu Muzeum Narodowemu. Funkcję tą katedra pełniła do roku 2000. Powstanie niepodległej Ukrainy zmieniło sytuację Ormian i ich katedry. Starania o zwrot świątyni rozpoczęły jednocześnie dwie grupy wiernych: Ormianie, którzy napłynęli do Lwowa po II wojnie światowej, głównie z Armenii (skupieni w Apostolskim Kościele Ormiańskim ) oraz nieliczni polscy Ormianie, którzy nie wyjechali z Galicji po II wojnie światowej (wierni Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego ). W październiku 1991 Katolikos Wszystkich Ormian Wazgen I wysłał do Lwowa archimandrytę (wardapeta) Nathana Oganesiana i mianował go zwierzchnikiem Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego na Ukrainie. 10 stycznia 1997 roku we Lwowie została oficjalnie ustawiona diecezja Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego na Ukrainie obejmująca Ormian przybyłych na Ukrainę po II wojnie światowej. 15 maja tego samego roku katolikos Karekin I Sarkisjan wyświęcił Nathana Oganesiana na biskupa. W grudniu 2000 władze przekazały diecezji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego starą część katedry. 5 stycznia 2001 w wigilię Bożego Narodzenia odbyła się w odzyskanej części świątyni pierwsza od pięćdziesięciu lat msza święta w języku ormiańskim i obrządku wschodnim. W 2001 Ormianie świętowali 1700-lecie przyjęcia chrześcijaństwa. Z tej okazji 25 czerwca katedrę ormiańską we Lwowie odwiedzili papież Jan Paweł II i zwierzchnik Kościoła ormiańskokatolickiego patriarcha Nerses Bedros XIX z Bejrutu. Równocześnie trwały dalsze pertraktacje w sprawie przekazania wiernym całej świątyni. W grudniu 2002 roku przekazano nawę główną, na wiosnę 2003 chór i wejście główne od ul. Krakowskiej. Cała świątynia została tym samym odzyskana. W 2003 roku katedrę odwiedził zwierzchnik Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego Karekin II Nersisjan. 18 maja w towarzystwie trzech biskupów Kościoła ormiańskiego i licznych gości z dokonał ponownego poświęcenia świątyni i odprawił uroczystą mszę świętą. Wśród przybyłych gości byli m.in.: przewodniczący parlamentu ormiańskiego Armen Chaczatrian, prezes Związku Ormian Ukrainy Nver Mchitarian, francuski piosenkarz pochodzenia ormiańskiego Charles Aznavour z synem, aktor Armen Dżigarchanian i ambasador Armenii na Ukrainie Gracz Silvanian. Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego reprezentował biskup Augustyn, natomiast Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego kanclerz archieparchii lwowskiej Mychaił Dymyd i dziekan Jarosław Czuchnyj. Rząd Ukrainy reprezentował kierownik urzędu ds. wyznań Wiktor Bondarenko. W uroczystościach konsekracyjnych wziął też udział były prezydent Ukrainy Leonid Krawczuk. Nie zaproszono jednak przestawicieli polskich Ormian - dawnych gospodarzy i twórców katedry ani przedstawicieli Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego. W kolejnych latach katedra została objęta projektem rewaloryzacyjnym, realizowanym w ramach programu polskiego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Dziedzictwo Kulturowe”. W 2009 roku prowadzone były prace renowacyjne w katedrze, odnawiono dzwonnicę, na kopule wymieniono blachę miedzianą i odnowiono elewację według badań istniejących tynków z wykorzystaniem dawnych technologii. Prace renowacyjne wykonała firma Stella według projektu architektów Zenona Łagusza i Aleksandry Kułyńskiej. Renowacji poddano też mur od ulicy Ormiańskiej i bramę wejściową, przez którą, po zakończeniu robót na dziedzińcu, prowadzić będzie główne wejście. Prace prowadzone były pod ścisłym nadzorem konserwatorskim. We wnętrzach w 2009 roku kontynuowane były prace interwencyjne przy malowidłach Jana Henryka Rosena na ścianie południowej. Dokonano też renowacji najstarszych polichromii na okiennych skosach w ołtarzowej części katedry. Prace, finansowane w całości przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Polski, wykonał zespół polsko-ukraiński. Prace renowacyjne w katedrze kontynuowano w 2010 roku. Przystąpiono m.in. do gruntownej renowacji zespołu drewnianego "Golgota" z dziedzińca. Pracę tę przeprowadziła Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich ze środków polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zespól budowli, w skład którego wchodzi katedra jest położony w obrębie ulic: Ormiańskiej, Krakowskiej i Łesi Ukrainki (przed 1945 – Skarbkowskiej). Katedra składa się z trzech części: Część najstarsza, średniowieczna (XIV w.) została zbudowana w stylu wschodnioormiańskim i rozciąga się od apsydy do ambony. Z zewnątrz ma okładzinę z kamienia ciosowego. Cztery pokryte wschodnim ornamentem filary dzielą ja na trzy nawy, transept i prezbiterium zamknięte półkolistą apsydą. Z boków prezbiterium znajdują się dwie kaplice również zamknięte apsydami. Apsydy z zewnątrz pokryte są arkadami wspartymi na cienkich kolumnach. W 1908 roku gzyms i obramienia okien udekorowane zostały ornamentem. Na dachu wznosi się kopuła wypełniona glinianymi naczyniami i wsparta na wysokim, dwunastobocznym bębnie. Do ściany południowej przylega czteroarkadowy krużganek, w którym znajduje się pierwotny portal wejściowy (dziś zamurowany od wewnątrz). Podobny krużganek po stronie północnej także został zamurowany, a dziś na jego miejscu znajdują się dwie zakrystie. Z zakrystii pierwszej do nawy prowadzi wejscie ujęte w ornamentowany portal, zbudowany w 1671 roku. Część środkowa (zachodnia część nawy głównej) powstała w roku 1630 w wyniku rozbudowy katedry w stylu renesansowym. Po XX-wiecznej modernizacji pokrywa ją drewniany, kasetonowy strop, pokryty ornamentem roślinnym. Do obu najstarszych części katedry na początku XX wieku dobudowano wyższą hale na rzucie prostokąta tzw. gawit. Od północy przylega do niej kaplica Przenajświętszego Sakramentu, przebudowana w 1924 roku z dawnego skarbca oraz kruchta, stanowiąca wejście z dziedzińca północnego. W 1908 roku od strony zachodniej dobudowano do gawitu kaplicę kopułową z małą kopułą pokrytą dekoracją mozaikową o motywach orientalnych. W kaplicy zbudowano chór muzyczny z kamienną balustradą, wsparty na konsolach. Do kaplicy z kolei dobudowano kruchtę, z którą łączy się wejście główne od ul. Krakowskiej. Nieukończona brama wejściowa i elewacja kruchty od strony ul. Krakowskiej zostały udekorowane ornamentem z rzędów wystających cegieł. Charakterystycznym elementem architektury wnętrza katedry są arkady o łukach ostrych, perskich i w ośli grzbiet, płaskorzeźbione kamienne ornamenty oraz liczne (ok. 100), ormiańskie krzyżyki wotywne, tzw. chaczkary, z których najstarsze pochodzą z przełomu XIX/XV w. W najstarszej części katedry zachowały się fragmenty fresków z XV i XVI wieku. Reszta ścian we wschodniej i środkowej części świątyni pokryta jest malowidłami ściennymi Jana Henryka Rosena z lat 1928-1929 z ornamentyką o motywach ormiańskich. Kompozycja malowideł podzielona jest na trzy części. Dolny poziom to monumentalne, wielofigurowe malowidła ujęte w dekoracyjne ramy. Pierwsza kompozycja pod południowym oknem przedstawia "Ścięcie św. Jana Chrzciciela". Przedstawiony on został w towarzystwie pięciu aniołów. Po prawej stronie widnieje postać św. Elżbiety – jego matki w otoczeniu uczniów, przyglądającej się egzekucji syna. Po lewej stronie widnieje postać Heroda. Pod drugim oknem, od południowej strony katedry, znajduje się "Zwiastowanie Najświętszej Marii Panny" ukazane na tle starożytnej architektury Jerozolimy. W głębi malowidła znalazły się scena Adoracji Dzieciątka Jezus i droga na Golgotę. Z wyżej opisanymi malowidłami harmonizowały witraże (zniszczone podczas II wojny światowej). Na poziomie pierwszego okna i nad nim Rosen namalował trzy grupy aniołów. Na poziomie drugiego - figury proroków Ezechiela i Jeremiasza po lewej stronie oraz Sybilli po prawej. Nad oknem przedstawiona została wizja proroka Eliasza - obłok symbolizujący Najświętszą Maryję Pannę. Nad trzecim oknem znajduje się malowidło "Ofiara Abrahama". Na północnej ścianie nawy, naprzeciw malowidła "Ścięcie św. Jana Chrzciciela", znajduje się wejście do kaplicy Najświętszego Sakramentu. Nad wejściem ustawiono we framudze rzeźbioną w drzewie i posrebrzaną figurę Chrystusa Dobrego Pasterza ("Pastor bonus") będącą dziełem siostry Jana Henryka - Zofii Rosenówny. Nad framugą znajdują się malowidła przedstawiające monumentalne postacie świętych: Błażeja, biskupa ormiańskiego w Sebaste i św. Dyonizego, biskupa ateńskiego, św. Męczennika Pantaleona, św. Achatesa i św. Cyriaka. Po lewej stronie framugi widnieją postacie świętych męczennic: Małgorzaty i Barbary, po prawej - św. Eustachego, św. Wita, św. Erazma. Stylistyką postacie te nawiązują starochrześcijańskich mozaik. Na tej samej ścianie pod oknem (naprzeciw "Zwiastowania") znajduje się wielka, niezwykła kompozycja "Pogrzeb św. Odilona " (962–1049), piątego opata benedyktyńskiego opactwa w Cluny, który ustanowił święto Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny; dlatego na pogrzebie patrona dusz zmarłych w orszaku pogrzebowym wzięły udział duchy zmarłych, niezwykle pomysłowo przedstawionych. Scenę konduktu pogrzebowego tworzą postacie naturalnej wielkości. Na marach spoczywa ciało zmarłego, ubranego w bogato zdobiony ornat i mitrę, z pierścieniem na prawej dłoni. Artysta ukazał orszak z boku: mary niesione przez trzech zakonników. Pierwszy z nich ma opuszczoną głowę, przymknięte oczy. Drugi ma głowę lekko obróconą w prawo i bez zdziwienia patrzy na zjawy trzymające zapalone gromnice. Twarz trzeciego zakonnika, jak i u duchów, jest zasłonięta kapturem. Mnich ten ciałem jeszcze realny i ziemski, w myślach jakby już przebywa w królestwie zmarłych. Zza ich szat wystają nieco ciemniejsze habity pozostałych trzech mnichów, podtrzymujących mary z drugiej strony. Spośród trójki podążającej w kondukcie od strony patrzącego, widoczne są twarze tylko dwóch zakonników. Na czele pochodu kroczy opat w stroju pontyfikalnym, wsparty na pastorale. Z tyłu kondukt zamykają dwaj ministranci. Kompozycja utrzymana jest w tonacji ciemnofioletowej. Pochód przy gwiazdach w asyście duchów wywiera ogromne wrażenie. Ikonograficzne przedstawienie pogrzebu św. Odilona jest tematem niezwykle rzadkim. Sposób ich namalowania jest zapewne autorstwa Rosena, ale sam ich wygląd i kontekst, w jakim są umieszczone – to cytat z późnośredniowiecznej sztuki burgundzkiej. Pogrzeb św. Odilona jest kompozycją unikalną, wyróżniającą się również pod względem artystycznym a przy tym, chyba najbardziej interesującą i samodzielną kreacją artysty. Po prawej stronie okna nad malowidłem jest przedstawiony "św. Krzysztof przenoszący Dzieciątko Jezus przez rzekę", po lewej - "św. Jerzy zabijający smoka". Nad oknem umieszczona została wielka kompozycja "Święty Idzi". Święty ukazany został jako starzec z ascetyczną twarzą i siwą brodą, ratujący ściganą przez młodych myśliwych sarenkę. Obraz symbolizuje walkę władzy ziemskiej z władzą Bożą i zwycięstwo tej ostatniej. Nad drzwiami procesyjnymi, po lewej stronie katedry, umieścił Rosen kompozycję "Śmierć św. Katarzyny Aleksandryjskiej", patronki filozofów i uczonych, zamęczonej przez fanatyczny tłum w Aleksandrii w czasach prześladowań chrześcijan. Malowidło ukazuje młode ciało umęczonej niesione przez dwóch aniołów, przedstawione na tle gwiaździstego nieba. Malowidła w nawie głównej uzupełnia dekoracyjny ornament pokrywający miejsca pomiędzy kompozycjami, tworząc szerokie ramy dookoła obrazów oraz pilastrów. W ornamencie wielokrotnie powtarza się znak krzyża; fantazyjne geometryczno-zwierzęce wzory przechodzą we wzory ormiańskie nawiązujące do dekoracji iluminatorskich manuskryptów. W latach 1928-1929 Rosen wykonał w prezbiterium na ścianie centralnej absydy fresk "Ustanowienie Przenajświętszego Sakramentu", będący tłem głównego ołtarza, a zarazem najważniejszym akcentem całej dekoracji Katedry. W centrum kompozycji widnieje postać stojącego z kielichem w ręku Chrystusa. Aureolę dookoła głowy zdobi wielki złoty krzyż. Po obu jego stronach ukazanych jest 11 Apostołów ubranych w kremowe szaty. W nimby wszystkich Apostołów wpisane są złotymi literami ormiańskiego alfabetu ich imiona. Po lewej stronie w ciemnej szacie widnieje Judasz - skulony, z odwróconą twarzą. Po prawej stronie prezbiterium znajduje się jedna z najbardziej znanych kompozycji Rosena - "Ukrzyżowanie" z postacią Ukrzyżowanego przedstawionego jako triumfator. Nad wejściem do zakrystii wisi jedyny namalowany na płótnie obraz Rosena "Hołd pasterzy betlejemskich". Ciekawostką jest fakt, iż w świętych i innych postaciach występujących na malowidłach artysta sportretował wielu swoich przyjaciół i znajomych, miejscowych księży ormiańskich oraz znane lwowskie osobistości. Wnętrze kopuły kaplicy w części zachodniej katedry pokryte jest wykonanymi ok. 1910 malowidłami, nawiązującymi do bizantyjskich mozaik z Rawenny z VI w. Natomiast kopułę najstarszej, XIV-wiecznej części katedry zdobi modernistyczna mozaika projektu Józefa Mehoffera, wykonana w latach 1912-1913 przez firmę "Atelier di Mosaiko e Pittura Compagnia Venezia-Murano" z Murano koło Wenecji. Największą częścią jest mozaikowa kompozycja "Święta Trójca". Uzupełnieniem jej są cztery postacie - "Personifikacje Cnót" umieszczone w pendentywach. Mozaikowa dekoracja ornamentalna wypełnia również bęben, obrzeże kopuły i przestrzeń między pendentywami. Wśród ornamentów linearnych wyróżniają się ormiańskie krzyże wotywne, wkomponowane w pendentywy i bęben kopuły. W kolorystyce dominują odcienie kremowe, turkusowe, różowe, szmaragdowozielone, niebiesko-zielone i niebieskie. Kobiece postacie "Cnót" koloru bordo w pendentywach umieszczono w mandorlach koloru różowego na tle popielatych płonących ołtarzy ofiarnych. Stojące frontalnie w pozach modlitewnych postacie w nimbach krzyżowych ze wzniesionymi w górę rękami i rozwartymi dłońmi, obramowano złotymi otokami, zaakcentowano złotymi pasami u góry i ozdobiono czerwonymi skrzydłami fantazyjnych rajskich ptaków. Figury orantek, symbolizujące dusze zmarłych znajdujących się w raju, zaczerpnął Mehoffer ze sztuki bizantyjskiej, zaś skrzydła rajskich ptaków i wotywne brązowo-złote krzyże ze średniowiecznych iluminowanych Ewangeliarzy ormiańskich. Wolne pola pendentywów ozdobiono symbolizującym niebiosa linearno-falistym ornamentem ze złotych i czerwonych smug na granatowym tle z licznymi małymi krzyżami. Dominantą całej kompozycji mozaikowej jest umieszczona w czaszy kopuły "Trójca Święta", która jest ikonograficzną kombinacją dwóch przedstawień - "Trójcy Świętej" i "Piety". Na mozaice nie Matka Boska trzyma ciało Chrystusa, lecz dwaj aniołowie. Olbrzymia postać Boga Ojca o wielkiej rozwichrzonej brodzie i siwych włosach, w płaszczu usianym gwiazdami, zajmuje większą część kopuły. Za jego głową świeci złoty trójkąt, na prawym ramieniu siedzi ogromna gołębica Ducha Świętego. Złota plecionka obramowująca centralną kompozycję, umiarkowane złocenia innych jej fragmentów, dodają całości zarówno bogactwa, jak i delikatności. Ornamentyka nawiązuje stylowo do dawnej sztuki ormiańskiej, zaczerpniętej przez Mehoffera z miniatur iluminowanych Ewangeliarzy ormiańskich z klasztoru San Lazaro i z biblioteki kapituły lwowskiej (motyw słońca, księżyca, obłoków, stylizowanych kwiatów, kłosów, korony i waz). Lwowska "Trójca Święta" zajmuje szczególne miejsce w dorobku twórczym Mehoffera ze względu na fakt, że jest to jedyna wielka, zrealizowana według jego projektu, kompozycja mozaikowa. Wyposażenie katedry ormiańskiej stanowią: ołtarz główny, tron biskupi i ambona. Ołtarz główny zdobi antependium z białego marmuru, udekorowane płaskorzeźbioną wicią roślinną na pozłacanym tle. Po obu stronach ołtarza stoją ołtarze boczne, wykonane w 1931 według projektu Mieczysława Teodorowicza. Ozdobą marmurowych antependiów tych ołtarzy są reliefy i medaliony z początku lat 30. XX w. w stylu Art déco, przedstawiające sceny z życia Jezusa i Maryi. Autorką tych dekoracji była lwowska rzeźbiarka Jadwiga Horodyska. W ołtarzach bocznych znajdują się dwa cudowne obrazy z XVI-XVII w.: "Matka Boska z Dzieciątkiem" i "św. Grzegorz Oświeciciel". We wnętrzu katedry i pod jej posadzką zachowało się kilka płyt nagrobnych i epitafiów. Do najważniejszych należy płyta nagrobna patriarchy eczmiadzyńskiego Stefana V Salmaneci (z. 1551) i Mikołaja Torosowicza. Duża ilość nagrobków znajduje się na przykatedralnych dziedzińcach. Na dziedzińcu południowym od strony ulicy Ormiańskiej, znajduje się dawny cmentarz wyłożony płytami grobowymi (XV-XVIII w.) z częściowo zatartymi napisami ormiańskimi, łacińskimi i polskimi. Na ścianie przyległej kamienicy umieszczono nagrobki znanych lwowian, m. in: Łazarza Augustynowicza (zm. 1708), Rypsymy Augustynowiczowej (zm. 1730), doktora Józefa Żulińskiego (1841-1908) i pianisty Karola Mikulego (1819-1897). Przy ścianie sąsiadującego z dziedzińcem domu zbudowano kaplicę-grotę Męki Pańskiej z drewnianą, rokokową rzeźbą Jezusa Ukrzyżowanego. Na ścianie katedry umieszczono chrzcielnicę z XVIII wieku. Od zewnętrznej, południowej strony wzdłuż najstarszej części świątyni wzniesiono na przełomie XV i XVI wieku arkadowy krużganek, wsparty na niskich kolumnach. Przebudowany po 1908 roku otrzymał w miejsce zwietrzałych nowe słupy i kapitele, oparte na dawnych wzorach. Dziedziniec wschodni (Zaułek Ormiański) leży za bramą dziedzińca południowego i tworzy przejście od ul. Ormiańskiej do ul. Łesi Ukrainki. Wznosi się przy nim kilka budowli zespołu katedralnego. Najbardziej widoczna jest stojąca przy ul. Ormiańskiej wieża-dzwonnica z 1571 roku przebudowana w XIX wieku. Jest to trzykondygnacyjna budowla, zwieńczona hełmem z latarnią i kopułą, otoczonym czterema mniejszymi wieżyczkami. Narożniki drugiej kondygnacji ujęte są w cztery zaokrąglone półbaszty. W dzwonnicy wiszą trzy dzwony, z których dwa pochodzą z lat 1629 i 1723. W przejściu bramowym przy ul. Ormiańskiej znajduje się renesansowy portal z roku 1571, stanowiący niegdyś wejście do budynku sądu ormiańskiego. Do dzwonnicy przylega od wschodu piętrowy budynek pałacu arcybiskupów ormiańskich. Przy jego ścianie znajduje się na nim kolumna z figurą św. Krzysztofa z 1726 roku. Od strony północnej dziedziniec wschodni zamyka piętrowy budynek kapituły ormiańskiej. W jego przyziemiu znajduje się przejście na ul. Łesi Ukrainki. Dziedziniec wschodni łączy się z pozostałymi dziedzińcami za pomocą furt, pochodzących z XVII wieku. Dziedziniec północny leży pomiędzy katedrą a klasztorem benedyktynek ormiańskich. Znajdują się na nim dwie rzeźby kamienne: Chrystusa ze św. Tomaszem oraz św. Zofii z trzema córkami. Początki zgromadzenia benedyktynek ormiańskich sięgają XVI wieku. Ok. 1630 w okresie sporów z Rzymem zakonnice opuściły swój dom u podnóża Wysokiego Zamku. Po latach powróciły z Kamieńca Podolskiego jako panny zakonu św. Rypsyny. Przyjęły regułę benedyktynek reformy chełmińskiej (1682) i w 1692 roku złożyły śluby zakonne. Osiadły przy katedrze ormiańskiej, gdzie powstał ich klasztor. W XVIII w. kilkakrotnie nawiedzał go pożar. Siostry prowadziły pensję dla dziewcząt. W 1782 ich klasztor odwiedził cesarz Austrii Józef II i stwierdził wysoki poziom nauczania. Z tego powodu klasztor benedyktynek ormiańskich nie podzielił losu wielu lwowskich klasztorów i nie został objęty kasatą. W czasie wizyty cesarza w klasztorze żyły 24 zakonnice. W XIX wieku benedyktynki uległy całkowitej polonizacji. Po II wojnie światowej wyjechały ze Lwowa i osiedliły się w Wołowie na Dolnym Śląsku. Klasztor pobenedyktyński to piętrowy, pozbawiony ozdób budynek z wewnętrznym dziedzińcem. Z katedrą łączy go czteroarkadowy krużganek.

źródło opisu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra_ormiańska_we_Lwowie wikipedia

Ten obiekt należy do Lviv's Old Town

Podobne miejsca przez:

Kategoria definicja kategorii kościół
Materiał definicja materiału
stone
Cena definicja ceny darmowe
Współrzędne geograficzne 49.8433330, 24.0308330
Adres Lwów, Virmens'ka St 7
Data konstrucji 1363 - 1370

Jak dojechać