Dekonstruktywizm - definicja stylu architektonicznego

Co to jest Dekonstruktywizm?

Przybliżony okres występowania (1980 - 2011)

Dekonstruktywizm (dekonstrukcja) zaczął rozwijać się w późnych latach osiemdziesiątych. W 1988 roku odbyła się wystawa Phillipa Johnsona i Marka Wigley'a, która wywarła wielki wpływ na krystalizację tego ruchu. Podstawową myślenia dekonstruktywistów jest stworzenie regularności i następne jej rozbicie, często poprzez zniekształcanie modernizmu. Budynek przestaje być traktowany jak zespół pomieszczeń, a staje się środkiem wyrazu- nie treść lecz forma staje się istotna. Przedstawiciele nurtu kierują się ideą fragmentacji, powszechne jest użycie wolnych form i krzywizn. Odchodzi się od kompozycji osiowych na rzecz rozczłonkowania budynku, formy stają się dynamiczne i niespokojne. Zerwanie z triadą heglowską i cyklicznym rozwojem historii nie powoduje jednakże tworzenia bez nawiązania do przeszłości. Powstająca architektura oparta jest na kontrolowanym chaosie, gdzie paradoksy są eksponowane, a problematyczne miejsca strukturalne dramatycznie podkreślane.