Pola Elizejskie

Avenue des Champs-Élysées, powszechnie znana jako Champs-Élysées(Pola Elizejskie), jest aleją w Paryżu, która jest jedną z najbardziej znanych i prestiżowych promenad na świecie. Jest to również druga najdroższa ulica w europie (zaraz po Bond Street w Londynie), gdzie roczny dochód z dzierżaw wynosi €1.1 miliona na 100 metrów kwadratowych powierzchni. Aleja rozciąga się od Place the la Concorde aż do Place Charles de Gaulle, gdzie znajduje się Łuk Triumfalny. Wzdłuż deptaku znaleźć można setki ekskluzywnych sklepów, luksusowych restauracji, kawiarni, kin, teatrów, jak również strzyżonych kasztanowców. Ulica uzyskała swą nazwę ze względu na miejsce znane z greckiej mitologii- Elisium, raj dla nieśmiertelnych bohaterów. Champs-Élysées często nazywane są "najpiękniejszą promenadą na świecie". Niedaleko Place the la Concorde, deptak graniczy z Jardins des Champs-Elysées, pięknymi ogrodamiz mnogością fontann i takich imponujących budynków jak Grand Palais i Petit Palais w części południowej oraz Elysée, siedzibę prezydentów francuskich na północy.

Początkowo, teren Pól Elizejskich był zajęty przez pola i ogródki działkowe zlokalizowane poza centrum miasta. W roku 1616 jednakże, królowa Maria Medycejska zadecydowała o rozbudowie osi Ogrodów Tuileries, poprzez utworzenie długiej alei odchodzącej na wschód od ogrodów. Promenada, która szybko zyskała miano 'Grande Allée du Roule' czy 'Grand-Cours', stopniowo stawała się popularnym miejscem spotkań paryżan. W roku 1694 aleja została przemianowana na 'Champs-Elysées'. W 1724 aleja była dalej przedłużana aż do wzgórza Chaillot(znanego jako l'Etoile). Dobiero w 1838 roku jednakże, Pola Elizejskie uzyskały swą obecną formę, gdy architekt Ignaz Hittorf, utworzył ardins des Champs-Elysées. Dodał on również boczne ścieżki, lampy czy fontanny. W początkach wieku XX, kiedy paryska linia metra dosięgła stacji Etoile, miejsce to zaczęło być coraz bardziej popularne, przyciągając wielu inwestorów. Szybko teren ten zapełnił się sklepami, hotelami i restauracjami.
Ostatnia przebudowa jaką przeszła aleja miała miejsce w 1994 roku i była dziełem Bernarda Huet. Przetworzył on boczne trawniki w strefy dla pieszych, dodał nowe linie drzew i utworzył podziemny parking. Dzięki temu samochody zajmują tylko połowę szerokości alei.