Plac Bohaterów Getta w Krakowie

Plac Bohaterów Getta w Krakowie (dawniej Plac Zgody ) – plac w krakowskiej dzielnicy Podgórze, w latach 1941–1943 leżący na terenie getta. Wówczas miejsce koncentracji ludności żydowskiej przed transportem do obozów koncentracyjnych. Pod numerem 18. działała Apteka "Pod Orłem" Tadeusza Pankiewicza, jedynego nieżydowskiego mieszkańca getta. Plac pod innymi nazwami funkcjonował w ramach miasta Podgórze. Zarys placu pojawił się w pierwszej połowie XIX. wieku na planach katastralnych. Był to wówczas niezabudowany plac ograniczony przez drogi prowadzące do magazynów solnych (obecnie teren między ulicami: Lwowską, Targową i Piwną).

Na placu znajdowała się ujeżdżalnia (Reitschule), wykorzystywana przez stacjonujących w pobliżu ułanów. Została prawdopodobnie zlikwidowana pod koniec lat 70. XIX. wieku. Od lat 80. XIX. wieku plac pełnił funkcję targowiska, na którym początkowo handlowano świniami, a później również bydłem. Wobec postępującej rozbudowy miasta, granice placu uległy regulacji. Zaczęto wznosić nowe budynki, dla których stosowano podwójną numerację – liczbę spisową, będącą numerem nieruchomości w Podgórzu, oraz liczbę orientacyjną, określającą numer budynku na samym placu. Już wówczas plac był zwany "Małym Rynkiem". W ówczesnym czasie na placu istniała przetwórnia cykorii (przy Małym Rynku 7, budynek obecnie nieistniejący), założona w 1880 przez Jakuba Kriegera. Działała do 1895.

Plac był głównym miejscem koncentracji ludności przed wysiedleniem. Ludzi gromadzono w zachodniej części placu; w centralnej części stały ciężarówki na które ładowano zagrabione mienie. Sformowane kolumny przechodziły następnie w kierunku ulicy Salinarnej (dzisiaj ulica Lwowska). Na placu odbyła się pierwsza selekcja w getcie krakowskim, dokonana 4 czerwca 1942. Rozstrzelano podczas niej co najmniej 111 osób. Również na placu miała miejsce ostatnia selekcja, dokonana już podczas likwidacji getta, 13 marca 1943. Zwłoki pomordowanych pochowano w zbiorowej mogile na terenie obozu Płaszów. Do połowy grudnia 1943 trwało sortowanie zagrabionego majątku. Opuszczone domy zostały zasiedlone z przydziału niemieckiego starosty miasta.