Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi

Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera (PWSFTviT, nazwa pierwotna: Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa) to uczelnia państwowa, założona 8 marca 1948 w Łodzi, kształcąca przyszłych aktorów, reżyserów, operatorów filmowych i telewizyjnych, artystów fotografików, montażystów, scenarzystów oraz organizatorów produkcji telewizyjnej i filmowej.

W latach 1970 – 1977 odbywały się Warsztat Formy Filmowej. Od 1982 szkoła organizuje Ogólnopolski Festiwal Szkół Teatralnych, będący przeglądem spektakli dyplomowych stworzonych przez studentów wydziałów aktorskich polskich uczelni teatralnych, a od 1994 Międzynarodowy Festiwal Szkół Filmowych i Telewizyjnych MEDIASCHOOL, w którym od początku biorą udział liczne szkoły filmowe i telewizyjne z wielu krajów.

Główną siedzibą PWSFTviT jest niezmiennie od 1948 dawny pałacyk łódzkiego przemysłowca Oskara Kona, przy ul. Targowej 61-63, wokół którego znajduje się kilka większych budynków, z których część to zaadaptowane dawne budynki fabryczne, a część nowoczesne budynki zaprojektowane specjalnie na potrzeby uczelni. Naprzeciwko „filmówki” znajduje się Park Źródliska, najstarszy park w Łodzi (powstał w 1840) a w nim, w pałacu pofabrykanckim Karola Scheiblera, mieści się siedziba jedynego w Europie Muzeum Kinematografii.

Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera powstała w 1958 w wyniku połączenia dwóch łódzkich uczelni – Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, powstałej w 1948 (w ramach której istniały wydziały reżyserski i operatorski) i Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej (powstałej w 1949 w miejsce Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie z siedzibą w Łodzi, przemianowanej w 1954 na Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Leona Schillera).

Uczelnie zapoczątkowały swoją działalność w Łodzi, głównie z tego powodu, że w pierwszych latach powojennych w Warszawie nie było warunków do szybkiego uruchomienia produkcji filmowej. Obie szkoły były tworami pionierskimi, gdyż przed II wojną światową nie istniała w Polsce tradycja państwowego kształcenia aktorów i reżyserów.

Pierwszym rektorem uczelni aktorskiej (która nosiła wtedy miano Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie z siedzibą w Łodzi) był wybitny polski twórca teatralny Leon Schiller. W 1949 szkołę przeniesiono do Warszawy, a na jej miejscu w Łodzi powstała Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska, której rektorem w latach 1950 – 1952 był Kazimierz Dejmek, założyciel łódzkiego Teatru Nowego.

Struktura i sposób funkcjonowania Szkoły Aktorskiej został później skopiowany w analogicznych szkołach w Warszawie, Krakowie i Wrocławiu, natomiast Szkoła Filmowa pozostaje do dzisiaj instytucją unikalną w skali całego kraju.

Pierwszy okres działania Szkoły Filmowej, zanim została ona scalona ze Szkołą Aktorską (do 1958) stworzył w dużym stopniu jej legendę. Mury uczelni opuściła plejada reżyserów i operatorów, którzy stworzyli tzw. polską szkołę filmową. Byli to m.in. Andrzej Munk, Janusz Morgenstern i nieco później Andrzej Wajda i Kazimierz Kutz.

W 1954 w Szkole Aktorskiej zaczął studiować Roman Polański. Po scaleniu obu szkół w 1958 rozpoczął się być może najsławniejszy okres jej działalności. Szkoła stała się rodzajem „laboratorium sztuki nowoczesnej”, w której wokół działalności związanej bezpośrednio z filmem i teatrem rozwijały się także muzyka, literatura i malarstwo. M.in. dwóch studentów wydziału operatorskiego było jednocześnie jednymi z pierwszych muzyków jazzowych w Polsce (Jerzy Matuszkiewicz, Witold Sobociński). Do legendy tego okresu przeszły burzliwe dyskusje artystyczno-światopoglądowe, które miały miejsce w czasie przerw między zajęciami na schodach pałacyku Kona. Wokół osoby Romana Polańskiego, który od 1956 zaczął studiować na wydziale reżyserskim powstała nieformalna grupa muzyków, aktorów i operatorów, z których wielu zrobiło później kariery za granicą. Sukcesy tego okresu wynikają niewątpliwie z atmosfery i pionierskiego programu nauczania stworzonego przez rektora szkoły Jerzego Toeplitza.

Okres ten został zakończony w 1968 kiedy to na skutek perturbacji politycznych Jerzy Toeplitz utracił stanowisko rektora uczelni, a razem z nim odeszło z niej większość najwybitniejszych wykładowców. Po 1970 szkoła odzyskała jednak swój charakter, głównie dzięki kolejnemu rektorowi Wojciechowi Hasowi, który odtworzył dawny program Jerzego Toeplitza i ściągnął z powrotem większość dawnych wykładowców. W latach 70. uczelnię ukończyła cała plejada aktorów, reżyserów i operatorów, którzy do dzisiaj są aktywni w filmie, telewizji i teatrze, zarówno w Polsce jak i za granicą.

Absolwenci uczelni (a nawet w jednym przypadku student), otrzymali prestiżowe polskie i zagraniczne nagrody filmowe m.in. Zbigniew Rybczyński (Oscar 1982), Roman Polański (Oscar 2002 i Grand Prix w Cannes), Krzysztof Zanussi (Złote Lwy i Grand Prix w Cannes), Krzysztof Kieślowski (Grand Prix w Cannes), Juliusz Machulski (Złote Lwy). Andrzej Wajda (Oskar 2000 i Grand Prix w Cannes).

Kształcenie organizatorów produkcji filmowej ma w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi już ponad 50. letnią tradycję. W 1952 w ówczesnej Wyższej Szkole Filmowej utworzono Wydział Ekonomiczno-Organizacyjny.

Na początku studia na Wydziale prowadzone były w trybie czteroletnim. W 1956 uczelnię opuścili pierwsi absolwenci tego wydziału. W pierwszych latach swojego istnienia dość często zmieniano nazwę Wydziału: w 1954 przemianowano go na Wydział Organizacji i Ekonomiki Kinematografii, a w 1956 na Wydział Organizacji Produkcji Filmowej.

W 1961 w miejsce czteroletnich studiów, powołano dwuletnie podyplomowe Studium Organizacji Produkcji Filmowej, przygotowujące absolwentów wyższych studiów ekonomicznych lub prawniczych do funkcji „menadżerów o zainteresowaniach humanistycznych” jak formułował to wydany przez szkołę informator. Zastąpienie czteroletnich studiów magisterskich dwuletnim studium podyplomowym miało w tym czasie na celu przyspieszenie kształcenia organizatorów produkcji. W 1970 z uwagi na potrzeby kadrowe telewizji oraz konieczność rozszerzenia zakresu przekazywanej studentom wiedzy o zagadnienia z nią związane w nazwie Studium pojawił się dodatkowy przymiotnik: Wyższe Studium Zawodowe Organizacji Produkcji Filmowej i Telewizyjnej.

W latach 90. XX w. na poszerzonym i uwolnionym spod państwowego monopolu rynku mediów pojawiło się wiele osób czynnych zawodowo, pragnących podnieść swoje kwalifikacje i gotowych płacić za naukę. W związku z tym w 1996 władze szkoły postanowiły obok przemianowanego w 1995 Wyższego Studium Organizacji Produkcji Filmowej i Telewizyjnej uruchomić ponownie Wydział Produkcji Filmowej i Telewizyjnej], na którym w ramach specjalizacji „Produkcja Filmowa i Telewizyjna” kształci się producentów i organizatorów w dziedzinie filmu i telewizji. W związku z gwałtownym rozwojem Internetu oraz innych interaktywnych mediów cyfrowych w 2006 uruchomiono na Wydziale nową specjalizację pod nazwą „Organizacja Produkcji Mediów Cyfrowych”.

źródło opisu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Państwowa_Wyższa_Szkoła_Filmowa,_Telewizyjna_i_Teatralna_im._Leona_Schillera_w_Łodzi wikipedia

Podobne miejsca przez:

Kategoria definicja kategorii budowla
szkoła
Materiał definicja materiału
brick
Cena definicja ceny
Współrzędne geograficzne 51.7577780, 19.4725000
Adres Łódź,
Data otwarcia 1948

Jak dojechać