Pałac Muzyki Katalońskiej

Pałac Muzyki Katalońskiej (Palau de la Música Catalana) znajduje się w dzielnicy La Ribera w Barcelonie, bardzo blisko Via Laietana. Budynek powstał w latach 1905-1908 jako siedziba Chóru Orfeo Catala, uroczyste otwarcie odbyło się 9 lutego 1908 roku. Twórcą projektu jest kataloński architekt, Lluís Domènech i Muntaner, obiekt jest uważany za jeden z najważniejszych zabytków katalońskiej secesji. Budowa pałacu została sfinansowana przez przemysłowców tekstylnych działających na tym obszarze, którzy w dużej części ufundowali również barceloński teatr opery i baletu - Gran Teatre del Liceu.

W latach 1982-1989 obiekt przeszedł gruntowną renowację, przebudowę oraz został rozbudowany pod kierunkiem architektów Oscara Tusquets i Carles Diaz. Dzisiaj, ponad pół miliona osób rocznie uczestniczy w koncertach i wydarzeniach mających miejsce w Pałacu Muzyki Katalońskiej. Repertuar jest bardzo zróżnicowany i na pewno każdy znajdzie coś dla siebie, od muzyki symfonicznej po jazz, muzykę rozrywkową Cançó, rodzaj muzyki katalońskiej. W 1971 pałac wpisany na listę zabytków narodowych. W 1997 roku Pałac Muzyki Katalońskiej został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Pałac Muzyki Katalońskiej jest typowym przykładem modernizmu katalońskiego, w którym krzywe linie przeważają nad prostymi, a dynamiczne, pełne energii rzeźby zastępują statyczne formy, a cechą charakterystyczną są różnokolorowe dekoracje o motywach roślinnych i kwiatowych. Należy podkreślić, że pałac jest zbudowany w stylu racjonalistycznym. Architekt, Luís Domènech i Muntaner, wykorzystał najbardziej aktualne materiały i technologie, jakie były do dyspozycji na początku XX wieku. Współcześni uważali, że część z jego rozwiązań jest niewykonalna. Ale pomimo tego Domènech i Muntaner chciał oddać w budowli typowy kataloński charakter, dlatego zatrudnił lokalnych rzemieślników do stworzenia ozdób, rzeźb i elementów dekoracyjnych, z których słynie pałac.

Bogate zdobienia fasady Pałacu Muzyki Katalońskiej łączą w sobie style tradycyjnej architektury hiszpańskiej i arabskiej. Stąd architekt zastosował połączenie czerwonej cegły i żelaza, mozaik i witraży nadających przejrzystość budowli, natomiast płytki zostały wybrane i położone tak, aby oddać otwartość i lekkość konstrukcji.
Wielokolorowe kolumnady sięgające balkonu na pierwszym piętrze zdobią frontowe wejście pałacu i fasadę. Nad nimi znajdują się popiersia Giovanniego Pierluigi da Palestrina, Jana Sebastiana Bacha i Ludwika van Beethovena oraz Richard'a Wagnera z boku. Szczyt fasady jest zdobiony przez dużą mozaikę pełną alegorii stworzona przez Luis'a Bru, która reprezentuje członków chóru Orfeo Catala, ale nie można jej zobaczyć z wąskiej ulicy przed pałacem. Na rogu znajduje się rzeźba Miquela Blay symbolizująca pieśń katalońską.

Sufit w przedsionku pałacu jest zdobiony przez gwiazdy ułożone z fragmentów tłoczywa. Z sieni, na lewo i prawo prowadzą wielkie marmurowe schody, które wznoszą się między ozdobnymi kolumnami. 
Goście wchodzą do pałacu przez foyer, ale zostało ono zbudowane dopiero podczas przebudowy budynku w latach 1982-98. Jest ono bardziej surowe niż reszta pałacu, ale szerokie łuki w różnych odcieniach zieleni, różu i żółci z bogatymi motywami kwiatowymi powodują, że nadal czujemy się jak w zamku. Pomiędzy masywnymi filarami znajdują się oświetlone okienka z witrażami.

W sali koncertowej Pałacu Muzyki Katalońskiej, może zmieścić 2200 widzów. Jest to jedyne takie miejsce w Europie, gdzie pomieszczenie w ciągu dnia jest oświetlane tylko przez naturalne światło. Ściany po obu stronach składają się głównie ze szklanych witraży, tworząc wspaniałe łuki. Zostały one zaprojektowane przez Antoniego Rigalta, którego centralnym dziełem w pałacu jest odwrócona kopuła w centralnej części wypełniona odcieniami złota, natomiast otoczona niebieskim, co ma symbolizować słońce i niebo. Wystrój wnętrza sali koncertowej jest uważany za majstersztyk kreatywności i wyobraźni architekta jednak należy pamiętać, że najważniejszym aspektem jest muzyka, chodzi o jej czystość i dźwięk. "
Tematem przewodnim prawej strony sali koncertowej jest rzeźba chóru młodych kobiet na zlecenie społeczności chóralnej w Barcelonie. Postacie są otoczone przez słońce, a nad nimi dominuje popiersie Anselma Clave, słynnego dyrygenta chóru. Miał on znaczący wpływ na powrót do ludowych utworów katalońskich. Chór jest przedstawiony w taki sposób gdyby śpiewał znaną piosenkę katalońską "Les Flores de Maig”, co oznacza "Majowe Kwiaty". 
Po lewej stronie jest przedstawiona przejażdżka Walkirie w operze Wagnera, opera, w której chór odgrywa niezwykle ważną rolę. W salo znajdują się również kolumny doryckie, jako symbol sztuki klasycznej oraz popiersie Beethovena, któremu architekt w ten sposób chciał oddać hołd za kompozycję IX Symfonii "Ody do radości". Taki rozłożenie tematyczne i symboliczne zdobień ma sugerować muzykę ludową po lewej stronie i klasyczną po prawej - natomiast wspólnie spotykają się one w górnej części łuku.