Escorial

Escorial (Real Monasterio de San Lorenzo de El Escorial) – monumentalny architektoniczny zespół pałacowo - klasztorno - biblioteczny w San Lorenzo de El Escorial, 45 kilometrów na północny zachód od Madrytu. Kompleks zbudowano z szarego granitu, w powściągliwym i surowym stylu późnego renesansu. 10 sierpnia 1557 wojska Filipa II Habsburga pokonały Francuzów pod St. Quentin. Dziwnym trafem w bitwie tej zniszczono niewielki kościół pw. św. Wawrzyńca, któremu poświęcony jest ten właśnie dzień. Filip II złożył więc przysięgę, iż wybuduje Wawrzyńcowi nową świątynię. Kompleks wybudowano u stóp łańcucha górskiego Sierra de Guadarrama jako między innymi nekropolię hiszpańskich monarchów (pochowano tam niemal wszystkich hiszpańskich królów i królowe, którym przyszło panować po wybudowaniu Escorialu, tak z dynastii Habsburgów, jak i Burbonów) i ośrodek badań na rzecz kontrreformacji.

Projektowali go kolejno Juan Bautista de Toledo, Giambattista Castello i Juan de Herrera w klasycznym stylu asturiańskim, nadając mu kształt rusztu na pamiątkę męczeńskiej śmierci św. Wawrzyńca na ruszcie. Budowa trwała od 1563 do 1584. Escorial jest też niezwykle bogatym zbiorem dzieł sztuki takich artystów, jak Tycjan, Tintoretto, El Greco, Velázquez, Rogier van der Weyden, Paolo Veronese, Alonso Cano, Jusepe de Ribera, Claudio Coello i innych. Biblioteka Escorialu zawiera tysiące bezcennych manuskryptów.

Mury zewnętrzne budowli mają wymiary 207 x 153 metry, w środku znajduje się zaś podobno 1250 drzwi, 2500 okien i prawie 100 klatek schodowych, połączonych 16 kilometrami korytarzy. Kompleks wpisano na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Gdy w 1584 zakończono budowę Escorialu, Filip II postanowił wystawić grobowiec dla siebie i swego ojca. Zadanie to powierzono rzeźbiarzowi mediolańskiemu Leone Leoniemu oraz jego synowi Pompeo Leoniemu, który kontynuował dzieło ojca po jego śmierci. called Il Bergamasco its origin was an Italian painter, specialized in historical scenes. He also served as an architect.W Panteonie nie będzie już miejsca dla obecnego króla, królowej Zofii i ich potomków. Jeszcze nie podjęto decyzji, gdzie spoczną kolejni władcy Hiszpanii oraz ich rodziny. W przeszłości był już jeden wyjątek od reguły pochówków. Królowa Elżbieta Burbon, pierwsza żona Filipa IV Habsburga, została pochowana w Panteonie mimo, że nie urodziła króla. Stało się tak dlatego, że kiedy zmarła, wciąż żył jej syn Baltazar Karol, książę Asturii. Zmarł 2 lata po niej, a 19 lat przed swoim ojcem królem. Ukończony został w 1888. Miejsce spoczynku książąt i księżniczek (infantów) oraz królowych, które nie urodziły królów Hiszpanii. Z podłogami i sufitami wyłożonymi białym marmurem.

Uwagę wzraca nagrobek księcia Juana de Austria. Obecnie w Panteonie pochowanych jest 99 osób - trzydzieści siedem z dostępnych sześćdziesięciu nisz jest zapełnione. W pudridero rozkładają się dodatkowo szczątki Jakuba Burbona (wuja obecnego króla od strony ojca), Alfonsa Sycylijskiego (wuja obecnego króla od strony matki), Ludwika Alfonsa Bawarskiego (syna Marii Teresy Burbon ) i Izabeli Alfonsiny Sycylijskiej (młodszej siostry księcia Kalabrii).